Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zawierciu

UZASADNIENIE

Z. Ż. w pozwie z 26 kwietnia 2017 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na jego rzecz kwoty 21 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za zwłokę liczonymi od 19 grudnia 201 5r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu żądania powód podał, że 31 sierpnia 2015 r. miał miejsce wypadek komunikacyjny, w następstwie którego doznał obrażeń ciała. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i w toku likwidacji szkody przyznał powodowi kwotę 9 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powód wskazał, iż dochodzona pozwem kwota 21 000 zł stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą 30 000 zł, która jego zdaniem w pełni rekompensuje krzywdę, jakiej doznał. Co do żądania odsetek powód podał, iż domaga się ich zasądzenia od daty 19 grudnia 2015r., tj. 30 dni od przekazania stronie pozwanej pełnej dokumentacji zgromadzonej w sprawie.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności jako ubezpieczyciel sprawcy szkody w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z wypadkiem z dnia 31 sierpnia 2015r. Pozwany podnosił, iż w jego ocenie wypłacona kwota zadośćuczynienia w pełni rekompensuje powodowi zaistniałą w wyniku zdarzenia z dnia 31 sierpnia 2015 r. szkodę osobową. Żądanie powoda w niniejszej sprawie na kwotę 21 000 zł z tytułu zadośćuczynienia jest zdaniem pozwanego nadmiernie wygórowane. W zakresie roszczenia o odsetki pozwany, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, wskazał, iż z uwagi na fakt, że ustalanie wysokości zadośćuczynienia, w przypadku sporu sądowego, następuje według stanu rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy, uzasadnionym jest przyznanie odsetek od dnia wyrokowania przez sąd pierwszej instancji.

W dalszym toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd Rejonowy w Zawierciu ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 sierpnia 2015 r. powód był kierowcą samochodu osobowego. Zatrzymał się na poboczu drogi, chciał coś wyciągnąć ze schowka, pochylając się ku przodowi i w tym momencie kierowca innego samochodu uderzył w tył jego samochodu. W chwili uderzenia najpierw odbiło go do tyłu, a potem do przodu, w wyniku czego złamało się oparcie od siedzenia. Przez parę minut powód był zamroczony. Powód nie pamięta dokładnie przebiegu wypadku. Przyjechała karetka pogotowia. Powód został przebadany. Nie zgodził się na odwiezienie go do szpitala. Wrócił do domu.

Dowód: zeznania powoda Z. Ż. /k. 67-68 akt/.

Po powrocie do domu po około 3-4 godzinach zaczął odczuwać bóle głowy i ramienia. Córka odwiozła go do szpitala. U powoda po badaniach diagnostycznych rozpoznano stłuczenie głowy, wstrząśnienie mózgu, skręcenie kręgosłupa szyjnego, stłuczenie klatki piersiowej, zwichnięcie stawu obojczykowo-barkowego IIº. W tym samym dniu został wypisany do domu z zaleceniem dalszych kontroli w Poradni (...) Urazowej. Obrażenia były leczone u powoda zachowawczo: kończyna górna prawa unieruchomiona była w ortezie ortopedycznej przez okres 6 tygodni, kręgosłup szyjny w kołnierzu ortopedycznym około 2 tygodnie. Był konsultowany w (...) po wypadku z powodu bólów głowy i zawrotów głowy. Był niezdolny do pracy do dnia 26 listopada 2015 r. W tym okresie w domu pomagała mu córka i znajoma M. S. przy sporządzaniu posiłków, zakupach, sprzątaniu, wożeniu do lekarzy. W trakcie leczenia odczuwał dolegliwości bólowe o nasileniu na poziomie 8 w dziesięciostopniowej skali nasilenia bólu (...), stosował leki przeciwbólowe. W toku leczenia dolegliwości bólowe stopniowo ulegały zmniejszaniu. Korzystał z prywatnych zabiegów masażu.

Po wypadku powód był załamany psychicznie, był mało rozmowny, zamknięty w sobie, nie chciał wychodzić z domu. Do tej pory ma obawy, patrzy cały czas w lusterko. Do dzisiaj boli go prawy mięsień szyjny. Odczuwa zawroty głowy. Odczuwa także dolegliwości bólowe o zdecydowanie mniejszym nasileniu – na poziomie 2 w dziesięciostopniowej skali nasilenia bólu (...). Jeździ samochodem. Pomaga córce jako instruktor nauki jazdy, którą to pracę wykonywał również przed wypadkiem.

Przed wypadkiem powód nie miał urazów głowy i ramienia. Ćwiczył na siłowni, grał w ping ponga. Po wypadku już tego nie robi. Rokowania co do skutków wypadku są pomyślne u powoda, nie należy spodziewać się pogorszenia ze strony uszkodzonych w wypadku odcinków układu ruchu. Nie korzysta z leczenia z (...). Do tej pory korzysta z zabiegów masażu mięśni karku z powodu dolegliwości bólowych karku. Przebyty uraz stawu barkowo-obojczykowego prawego powoduje ograniczenie ruchu rotacji wewnętrznej i elewacji w stawie barkowym prawym. Zmiany te są utrwalone i nie należy spodziewać się ich pogorszenia. Powód doznał stałego uszczerbku na zdrowiu w wyniku zdarzenia z 31 sierpnia 2015r. na poziomie 5 % zgodnie z załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. według pozycji 102. U powoda nie występuje zniekształcenie stawu obojczykowo-barkowego a jedynie ograniczenie ruchów rotacji wewnętrznej i elewacji w stawie barkowym prawym.

Dowód: dokumentacja medyczna powoda /k. 12-26 akt/, zeznania powoda Z. Ż. /k. 68 akt/, zeznania świadka M. S. /k. 62-63 akt/, opinia sądowo-lekarska biegłego sądowego specjalisty chirurgii urazowej i ortopedii lek. med. E. M. /k. 73-75 akt/.

Pismem z 19 listopada 2015r. powód wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty zadośćuczynienia w łącznej kwocie 30 000 zł za doznaną szkodę osobową powstałą 31 sierpnia 2015r.

Dowód: zgłoszenie szkody i wezwanie do zapłaty zadośćuczynienia z 19.11.2015r. /k. 27-29 akt/.

Pozwany w odpowiedzi na wezwanie powoda decyzją z 21 grudnia 2015 r. uznał swoją odpowiedzialność co do zasady za zdarzenie z 31 sierpnia 2015r. i przyznał powodowi zadośćuczynienie za doznaną krzywdę i obrażenia ciała w kwocie 9 000 zł.

Dowód: decyzja pozwanego z 21.12.2015r. /k. 33-34 akt/.

Ustalenia faktyczne Sąd poczynił na podstawie dołączonych przez powoda dokumentów, uzupełniając swoją wiedzę w oparciu o jego zeznania, jak i zeznania świadka. Nie ujawniono żadnych okoliczności podważających wiarygodność złożonych dokumentów, czy też zeznań.

W kwestii wysokości uszczerbku na zdrowiu, jak i innych konsekwencji wypadku, w którym uczestniczył powód, Sąd oparł się na opinii biegłej z zakresu ortopedii i traumatologii. Sąd uznał przedstawioną przez biegłą opinię za sporządzoną w sposób fachowy, rzetelny i wyczerpujący, a stwierdzenia w niej zawarte są spójne i jasne. Żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłej i nie wnosiła o jej uzupełnienie. Opinia biegłej sądowej stanowiła podstawę merytoryczną wydanego orzeczenia.

Sąd Rejonowy w Zawierciu zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zasada odpowiedzialności pozwanego nie była w niniejszym postępowaniu sporna. Na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność za zaistniałą szkodę osobową i przyznał powodowi kwotę 9 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sporna pomiędzy stronami była jedynie kwota należnego powodowi zadośćuczynienia.

Podstawą roszczenia powoda jest art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (art. 444 § 1 k.c.), sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zgodnie z drugim ze wskazanych przepisów w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Z analizy art. 445 § 1 k.c. w nawiązaniu do art. 444 § 1 k.c. wynika, iż chodzi tu o krzywdę – szkodę niemajątkową – ujmowaną, jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi). Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ale jego wysokość nie może być dowolna, ściśle musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy. Dlatego też ustawodawca wyraźnie zastrzegł, że ma to być odpowiednia suma tytułem zadośćuczynienia. Jest to rekompensata za całą krzywdę i przyznaje się ją jednorazowo. Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Z drugiej strony zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z 28.08.2001r., III CKN 427/00, LEX nr 52766).

Zadośćuczynienie winno uwzględniać doznaną krzywdę poszkodowanego, na którą składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 3.11.1994r., III APr 43/94, OSA 1995/5/41, LEX nr 23784).

Mając na uwadze rodzaj doznanych przez powoda Z. Ż. urazów w wyniku zdarzenia z 31 sierpnia 2015 r. (urazy głowy, kręgosłupa, klatki piersiowej i stawu obojczykowo-barkowego) i ich następstwa (ograniczenie ruchowe, konieczność stosowania ortezy i kołnierza ortopedycznego), czas trwania procesu leczenia przez okres trzech miesięcy, ból oraz uciążliwości z tym związane i związana z tym konieczność korzystania z pomocy osób trzecich oraz trwałe następstwa zdarzenia w postaci stałego uszczerbku na zdrowiu (na poziomie 5 % zgodnie z załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. według pozycji 102), jak również mając na uwadze cierpienia psychiczne powoda (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi, z rozstrojem zdrowia czy wyłączeniem z normalnego życia), w ocenie Sądu kwota 15 000 zł jest kwotą odpowiednią tytułem należnego mu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Skoro powodowi wypłacono 9 000 zł, to uzasadnionym jest obecnie zasądzenie kwoty 6000 zł. Ponadto zwrócić należy uwagę, iż powód nie korzysta już z leczenia w (...). Odczuwane przez powoda dolegliwości bólowe w związku z wypadkiem są już na zdecydowanie mniejszym nasileniu. Powód powrócił do jazdy samochodem, pomaga córce jako instruktor nauki jazdy. U powoda nie występuje, jak podkreśliła biegła, zniekształcenie stawu obojczykowo-barkowego, a jedynie ograniczenie ruchów rotacji wewnętrznej i elewacji w stawie barkowym prawym. Zmiany te są utrwalone i nie należy spodziewać się ich pogorszenia. Ponadto zwrócić należy uwagę, iż rokowania u powoda co do skutków wypadku są pomyślne i nie należy spodziewać się pogorszenia ze strony uszkodzonych w wypadku odcinków układu ruchu. Wszystkie powyższe okoliczności przemawiają, w ocenie Sądu, za uznaniem, iż żądane przez powoda zadośćuczynienie w wysokości 30 000 zł jest nadmierne. Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Zdaniem Sądu określona wyżej kwota zadośćuczynienia 15 000 zł jest utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, a jednocześnie spełnia swą kompensacyjną funkcję i jest adekwatna do stopnia odniesionych obrażeń u powoda, nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia pokrzywdzonego. Stąd oddalono powództwo w pozostałym zakresie.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c., z uwzględnieniem nowelizacji przepisu z dniem 1 stycznia 2016 r., uwzględniając w tym zakresie zasadne żądanie pozwu. Sąd miał na uwadze, że zakład ubezpieczeń odpowiadający za sprawcę wypadku komunikacyjnego z tytułu odpowiedzialności cywilnej dopuszcza się zwłoki, jeżeli nie spełnia świadczenia na rzecz poszkodowanego w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku (vide wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2002r., sygn. akt V CKN 1331/00, LEX nr 75294). Obowiązek zaspokojenia roszczenia o zadośćuczynienie za krzywdę w wyniku wypadku komunikacyjnego nie staje się wymagalny dopiero z datą wydania uwzględniającego to roszczenie wyroku sądowego, lecz z chwilą wezwania dłużnika do jego zaspokojenia (art. 455 k.c.). W przypadku zaś, gdy odpowiedzialność za wyrządzoną przez sprawcę szkodę ponosi zakład ubezpieczeń, ma on obowiązek spełnić świadczenie w ciągu trzydziestu dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (art. 817 § 1 k.c.). Powód zgłosił swoje roszczenie 19 listopada 2015r., zatem pozwany pozostawał w zwłoce od dnia 19 grudnia 2015r.

Jako, że powód wygrał proces w 28,57 %, to na podstawie art. 100 k.p.c., rozliczając koszty procesu stosunkowo, należało zasądzić od niego na rzecz pozwanego kwotę 1 146,97 zł. Powód poniósł bowiem następujące koszty procesu: 1050 zł – opłata od pozwu, 3617 zł- koszty zastępstwa procesowego, 361,51 zł - zaliczka na biegłego –tj. ogółem 5028,51 zł. Pozwany natomiast poniósł koszty procesu w wysokości 3617 zł- koszty zastępstwa procesowego . Razem koszty procesu wyniosły 8 645,51 zł. Z powyższego wynika, że odpowiedzialność powoda za koszty procesu (w zakresie przegranej) wynosi 71,43% natomiast pozwanego 28,57%. Odnosząc do powyższego sumę kosztów, odpowiedzialność powoda za koszty wynosi 6 175,48 zł (8 645,51 zł x 71,43%), pozwanego zaś 2 470,02 zł (8645,51 zł x 28,57%). Skoro powód poniósł 5 028,51 zł a pozwany 3 617 zł, różnicę 1 146,98 zł zasądzono do powoda na rzecz pozwanego.

Wobec faktu, iż z uiszczonej przez powoda zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 500 zł wykorzystana została jedynie kwota 361,51 zł, działając na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono mu 138,49 zł.