Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zawierciu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2015r.

Sąd Rejonowy w Zawierciu II Wydział Karny

W składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Cisowski

Protokolant: Ewelina Kondas

w obecności Prokuratora -----------

po rozpoznaniu dnia 28.04.2015r.

sprawy P. K. (1)

urodzonego w dniu (...) w S.

syna J. i D. zd.R.

oskarżonego o to, że: w dniu 7 września 2014r., w Ż. na ul. (...), która jest droga publiczną, kierował samochodem marki J. o nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości 1,30 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.,

1)  uznaje oskarżonego P. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i za to z mocy art. 178a § 1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

2)  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt.1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby,

3)  na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 10 (dziesięciu) złotych,

4)  na podstawie art. 42 § 2 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat,

5)  na podstawie art. 43 § 3 k.k. zobowiązuje oskarżonego do zwrotu prawa jazdy w siedzibie Sądu Rejonowego w Zawierciu,

6)  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt.3, art. 3 ust.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postepowania w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych oraz opłatę sądową w wysokości 280 (dwustu osiemdziesięciu) złotych.

Za zgodność

sekretarz sądowy

Sylwia Kopa-Dobosz

Sygn. akt IIK 1267/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Oskarżony P. K. (1) znajdując się w stanie nietrzeźwości w związku ze spożywanym wcześniej alkoholem w dniu 7.09.2014r. wsiadł do samochodu marki J. nr rej. (...) i rozpoczął nim jazdę. Ponieważ w/w pojazd poruszał się całą szerokością jezdni ulicy (...) w Ż. o godz. 00.30 został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji w osobach sierż. szt. R. G. i sierż. P. K. (2), pełniących wówczas służbę w patrolu zmotoryzowanym. Podczas kontroli funkcjonariusze Policji wyczuli wyraźną woń alkoholu
z ust oskarżonego, co skutkowało udaniem się z nim do siedziby Komisariatu Policji
w S. celem przeprowadzenia badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Przeprowadzone dwukrotnie badania alkometrem o godz. 01.39 oraz 01.42 wykazały, iż oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości o stężeniu odpowiednio 2,72 promila oraz 2,73 promila alkoholu w wydychanym powietrzu.

(dowód : protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości z k. 2 z wydrukami , zeznania R. G. z k. 3, świadectwo wzorcowania z k. 6, wyjaśnienia oskarżonego z k. 13)

Oskarżony P. K. (1) ma 32 lata, wykształcenie średnie. Jest właścicielem domu jednorodzinnego położonego w Ż.. Prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga dochód około 1000 złotych miesięcznie. Na utrzymaniu posiada małoletnią córkę. Nie był karany. Nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo.

(dowód : wyjaśnienia oskarżonego z k. 12-13, dane o karalności z k. 52 )

Oskarżony P. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k. 12-13), w których podał, iż w związku z otrzymaniem telefonicznej wiadomości o tym, iż jego ojciec bardzo źle się poczuł, wsiadł do samochodu i udał się do domu, zapominając ze zdenerwowania, iż wcześniej spożywał alkohol w postaci piwa. Jego zamiarem było dojechanie do domu oddalonego o około 300 metrów. Podczas jazdy został zatrzymany przez patrol Policji i dopiero wówczas uzmysłowił sobie, że wcześniej spożywał alkohol. Wyraził żal z powodu zaistniałego zdarzenia i złożył oświadczenie, iż chce się dobrowolnie poddać karze w trybie art.335 § 1 k.p.k., które cofnął w dniu 3.11.2014r..

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Wyjaśnieniom oskarżonego P. K. (1), w których przyznał się do kierowania samochodem w stanie nietrzeźwości w dniu wskazanym w akcie oskarżenia, Sąd dał w pełni wiarę jako mającym potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym sprawy, w postaci protokołu badania oskarżonego alkometrem oraz zeznań świadka R. G., których wiarygodność nie budzi wątpliwości Sądu. Mając na uwadze, iż oskarżony nie kwestował treści zeznań świadka, Sąd poprzestał na ujawnieniu ich w charakterze dowodu przez odczytanie w trybie art. 392 § 1 k.p.k., uznając, że bezpośrednie przeprowadzenie dowodu nie jest niezbędne.

Nie budzi ponadto wątpliwości Sądu rozmiar stanu nietrzeźwości oskarżonego
w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu, który potwierdzają wyniki jego protokolarnego badania na alkometrze, a których to wyników oskarżony nie kwestionował. Jednocześnie wyniki badania oskarżonego wskazujące, iż stężenie alkoholu w jego organiźmie przekroczyło ponad pięciokrotnie ustawowy próg stanu nietrzeźwości, obiektywnie przeczą wiarygodności tej części wyjaśnień oskarżonego, w której usiłował wykazać, że z powodu zdenerwowania nie czuł odurzającego działania na niego wcześniej spożytego alkoholu.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie, pozostałych dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, ani też nie wzbudziła wątpliwości Sądu, wobec powyższego Sąd uznał je za w pełni wiarygodne.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu jednoznacznie wskazuje, że oskarżony P. K. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa określonego art. 178a § 1 k.k., tj. kierowania samochodem osobowym w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości. Omawiany występek ma charakter umyślny, przy czym samo uruchomienie i prowadze­nie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt znajdowania się przez prowa­dzącego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego może być również ob­jęty zamiarem ewentualnym. Niezbędna jest świadomość sprawcy, że może znajdować się w stanie nietrzeźwości i godzenie się z tą możliwoś­cią
( A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2015r.).

Oskarżony jest osobą dojrzałą, zdolną do prawidłowej oceny swojego postępowania
i musiał uświadamiać sobie, iż znajduje się w stanie nietrzeźwości, o czym świadczyło wysokie stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu, zbliżające się do 3 promili. Nadto zdawał sobie sprawę jakie działanie na organizm człowieka wywiera alkohol oraz, że prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości jest zabronione. W sprawie nie zachodzą okoliczności wyłączające winę lub bezprawność nagannego zachowania oskarżonego, gdyż jak sam przyznał dom jego ojca, który miał się gorzej poczuć znajdował się w odległości około 300 metrów, a więc takiej, którą mógł bez problemu pokonać pieszo.

Sąd kierując się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 k.k. z mocy przepisu art. 178a § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres 2 lat tytułem próby. Sąd uznał, iż wymierzona oskarżonemu kara będzie dla niego dostateczną dolegliwością i spełni zadania w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej. Do okoliczności łagodzących wpływających na wymiar kary zaliczył Sąd przyznanie oskarżonego do winy i wyrażenie skruchy oraz uprzednią niekaralność oskarżonego. Natomiast wysoki stan nietrzeźwości oskarżonego oraz fakt, iż oskarżony kierował pojazdem w porze nocnej, w warunkach ograniczonej widoczności stanowią dla niego okoliczności obciążające, świadczące o wysokim stopniu winy i społecznej szkodliwości jego czynu. Podkreślenia wymaga w tym miejscu to, iż oskarżony nie został zatrzymany przez policjantów w ramach rutynowej kontroli, lecz z uwagi na fakt, iż poruszał się pojazdem jadąc całą szerokością jezdni.

Sąd na podstawie przepisów art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt.1 k.k. zdecydował
o warunkowym zawieszeniu wykonania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 2 lat próby biorąc pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości
i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz fakt, iż oskarżony nie był uprzednio karany. Pozwala to na przyjęcie wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej, iż w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego.

Na mocy art. 42 § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego obligatoryjny z mocy ustawy środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, zobowiązując oskarżonego do zwrotu dokumentu prawa jazdy w siedzibie tut. Sądu (art. 43 § 3 k.k.). Przy ustalaniu wymiaru środka karnego Sąd miał na uwadze, by represja z nim związana spełniła w stosunku do oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze – w takim stopniu, aby oskarżony potraktował skazanie w przedmiotowej sprawie jako naukę na przyszłość i nigdy więcej nie zdecydował się na prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Mając z jednej strony na uwadze stan nietrzeźwości oskarżonego i związane z tym zagrożenie dla ruchu drogowego, z drugiej fakt, iż zachowanie oskarżonego miało charakter incydentalny Sąd uznał, że adekwatnym będzie orzeczenie środka karnego na okres lat 3.

W warunkach zawieszenia kary pozbawienia wolności dla obostrzenia tej kary
i uczynienia jej realnie dolegliwą orzekł Sąd wobec oskarżonego z mocy przepisu art. 71 § 1 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Określając liczbę stawek dziennych Sąd miał na uwadze znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego, natomiast ustalając wysokość stawki dziennej, Sąd wziął przede wszystkim pod uwagę wysokość uzyskiwanego dochodu oraz sytuację rodziną, które przemawiają za uznaniem, że będzie on w stanie uiścić grzywnę we wskazanym przez Sąd wymiarze.

Konsekwencją skazania oskarżonego jest po myśli art.627 k.p.k. w zw. z art. 2 i 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych, obciążenie go kosztami sądowymi, na które składa się opłata od wymierzonej kary oraz poniesione przez Skarb Państwa wydatki postępowania. Sąd uznał, że uiszczenie kosztów sądowych nie będzie dla oskarżonego zbyt uciążliwe, gdyż osiąga on stałe dochody, których wysokość z pewnością umożliwi mu ich uiszczenie bez zbędnego uszczerbku dla jego utrzymania.